Nikki is op zoek ...

Op zoek naar een job, deel II. Eind april kreeg ik te horen dat ik ontslagen was bij het bedrijf waar ik al 3 jaar werkte. Er was te weinig werk om me voltijds aan de slag te houden. Maanden heb ik gezocht naar iets nieuws. Eerst in Limburg, maar aangezien dat na 4 maanden niets opleverde, keek ik verder. Vlaams-Brabant, Antwerpen, zelfs Brussel voegde ik toe aan mijn zoekcriteria op Vacature.com. Eind augustus had ik eindelijk een job gevonden en kon ik midden september aan de slag bij een hondenkoekjesfabrikant. Alles ging goed, geen problemen en als er zich problemen stelden, dan werd dat geweten aan mijn newbie status. Toffe collega's, toffe sfeer, altijd lachen...Tot ik op 31 oktober ontslagen werd. Had ik een grote fout gemaakt? Deed ik mijn job niet goed? Wel nee, integendeel. Op administratief vlak ben ik zeer ontwikkeld, maar het 'klikte' niet en dus werd er maar ineens 'korte metten' mee gemaakt.

Hoe ik mij voelde op dat moment? Wel, het feit dat ik er nu pas voor uit kom, wil wel wat zeggen denk ik. Tot nu toe wist enkel mijn naaste omgeving dat ik werkloos ben en dat ik terug op zoek ben naar een job. Ontslagen worden omdat je een grote fout maakt of omdat je cru overkomt ten opzichte van klanten en andere relaties, dat begrijp ik. Dat heb je zelf in de hand en meestal wordt dat de eerste weken van de proeftijd, bedekt met de mantel der liefde. Maar ontslagen worden omdat het niet 'klikt' met de baas? Dat doet veel harder pijn. Dat heb je namelijk niet zelf in de hand en je kan er ook niets aan veranderen. Wat mij nog het ergste pijn deed, was het feit dat het allemaal zo plots gebeurde. Vijf minuten eerder waren we aan het lachen en aan het vertellen wat we in het lange weekend gingen doen, om dan even later in 'privé' te horen dat ik maandag niet meer moest terugkomen. Dat is niet fijn.

Ondertussen zijn we een dikke maand verder en ik probeer het hoofdstuk stilaan af te sluiten. Ik ben een tobber, dus voor mij gaat dit niet van een leien dakje. Maar, ik kom er wel.. Bij ontslag komt er natuurlijk een hele administratieve rompslomp kijken. Inschrijven bij de VDAB, uitkering aanvragen, vacatures zoeken, sollicitatie mails schrijven en hopen dat je uitgenodigd wordt op gesprek. Als het even kan, een positief gesprek. Simpel is het niet en dat zal het ook nooit worden. Ik had gewoon gehoopt dat ik sinds september opnieuw wat stabiliteit in mijn leven zou hebben, maar blijkbaar was het mij niet gegund. Ik geef echter niet op.

Bij deze begeef ik me dus opnieuw op de jobmarkt. Als een kwetsbaar vogeltje dat voor de eerste (of in dit geval tweede) keer het nest verlaat op zoek naar nieuwe horizonten. Maar laat ik je dit alvast zeggen, dit vogeltje zal in 2014 zonder twijfel haar vleugels openslaan.