Alles moet en niets mag

Vandaag een persoonlijk blogbericht, want dat is weer eventjes geleden. Onlangs vroeg ik me af wanneer ik nog eens iets gedaan heb omdat ik het zelf wil en niet omdat ik het moet. Kunnen jullie je laatste wapenfeit op dat vlak herinneren? Want geef nu toe. Het spreekwoord is dan wel “Alles mag en niets moet”, maar hoelang is het geleden dat het echt zo is gegaan?

 

 

Langs alle kanten worden we bestookt met dingen die we zouden moeten doen. We moeten gezond eten. We moeten anderhalve liter water drinken op een dag. Koffie is slecht, thee is goed. Of was het omgekeerd? We moeten 5 porties fruit of groenten eten. We moeten 10.000 stappen zetten per dag. We moeten aan sport doen. We moeten ons ook op winterdagen insmeren met zonnecrème. We moeten een actief sociaal leven hebben. We moeten 8 uur per nacht slapen. We moeten een gezond BMI hebben. We moeten 2 à 3 keer per week seks hebben. We moeten boeken lezen. We moeten actief zijn op Social Media. We moeten een mening hebben over de wereldproblematiek. We moeten op de hoogte zijn van het reilen en zeilen in Celeb land. We moeten kinderen hebben, liefst twee en van een verschillend geslacht. We moeten een boeiende job hebben. We moeten carrière maken. We moeten ingesteld zijn op levenslang leren. We moeten flexibel zijn. We moeten reizen maken naar Thailand en andere exotische bestemmingen. We moeten goed kunnen koken. We moeten regelmatig op restaurant gaan. We moeten weinig of liever geen vlees eten. We moeten elke dag vlees en vis eten. We moeten biologisch voedsel kopen. We mogen geen zuivel eten of drinken. We moeten zuivel eten of drinken. We mogen geen brood en pasta eten. We moeten mee zijn met de laatste nieuwe TV-series uit binnen- én buitenland.
 

De lijst is eindeloos en ik weet niet hoe het met jullie zit, maar mijn dag bestaat uit 24 uur. Waarvan 8 uur al benomen zijn door slapen. Dan heb ik nog 16 uur om een boeiende job te doen en mijn sociaal leven uit te bouwen. Als je je aan alle regels en ‘guidelines’ zou moeten houden die worden voorgesteld in de media en de boekjes, dan heb je geen leven meer. Dan is jouw privé leven een job geworden. Overlaatst las ik dat je als vrouw geen vrouw bent als je je nagels niet van een kleurtje voorziet en niet maandelijks naar de mani-pedi gaat. Excuse me?
 

Op zich ben ik iemand die iedereen laat doen. Iedereen mag voor zichzelf uitmaken wat hij of zij doet. Of dat nu elke dag sporten of elke dag een zak chips naar binnenwerken is. Wat mij stoort is dat deze regels zo opgedrongen worden en dan nog meer aan vrouwen dan aan mannen. Overlaatst zat ik in de zetel en had ik even niets om handen. Het gevoel dat ik daar in de zetel niets zat te doen, voelde aan als een fout. Een klein stemmetje in mijn hoofd zei: “Doe nu toch eens iets nuttig.”. En ook al had ik net 2 manden strijk gedaan, ik voelde mij schuldig en lui.
 

Ben ik de enige die zich hierbij vragen stelt? Ik kan me werkelijk waar niet meteen herinneren wanneer ik nog eens iets heb gedaan voor ‘mezelf’ zonder mij achteraf schuldig te voelen omdat ik mijn tijd nuttiger had kunnen besteden. Zelfs nu ik terug actiever blog, voel ik de druk om te presteren. Als je een goede blog wil hebben, moet je PR relaties onderhouden met bedrijven. Je moet reviews schrijven over hun producten. Je moet op de hoogte zijn van wat er gebeurt in Beauty en Fashion land. Je moet een talrijk lezerspubliek hebben. Maar wat als ik dat niet kan? Wat als ik wel goed ben in het schrijven van persoonlijke artikels en niet in het schrijven van reviews? Ben ik dan een slechte blogger en is mijn blog gedoemd om te mislukken?
 

Soms heb ik er genoeg van en wil ik mijn laptop sluiten, de krant en magazines uit het raam gooien en de stekker van de TV uittrekken. Ik besef ook wel dat dit niet de manier is, maar ik voel me er niet lekker bij. Misschien is een enkele rit naar een onbewoond eiland een optie, maar ik zou het menselijk contact missen. Was het leven maar even simpel als toen ik 5 jaar was en elke zomer naar het Meli-park ging met mijn ouders.