Voetbalvrouwen

Na bijna twee jaar samen te zijn met een ‘sjotter’, ga ik me even toeleggen op een intigrerend fenomeen, namelijk de voetbalvrouw.

 

Laat ik even uitleggen wat ik juist bedoel. Je kent ze wel. De kortgerokte dames met hoge hakken en dure handtas (sometimes mini-dog included) die langs de zijlijn staan te gapen als koeien naar een voorbij rijdende trein. Het spel op zich interesseert hen niet, maar zolang ze kunnen opvallen zijn ze tevreden. De bekendste Vlaamse voetbalvrouw is volgens mij Vanessa Hoefkens. Als je haar op Twitter volgt, dan weet je wat ik bedoel. *oeeehh, mijn man is voetballer bij Brugge..maar ik doe niets anders dan in bikini op de foto staan en Starbucks slurpen*

 

Mensen die mij kennen, weten dat ik alles behalve een voetbalvrouw ben. Ik ga in jeans, hoodie en platte laarzen of All Stars voetbal kijken. Ik ben eerder ‘one of the guys’ dan dat ik bij de vrouwen sta te keuvelen over kapotte vaatwassers en hoeveel het kost om gelnagels te laten zetten. Het zal dan ook niet verwonderlijk zijn dat mijn eerste aanvaring met een échte voetbalvrouw niet meteen één van de aangenaamste was. 

Daar stond ze dan. Platina geblondeerd haar, kort rokje, puffy jas met bontkraag en knielaarzen met een hak om U tegen te zeggen. Dat ziet er goed uit hoor ik jullie zeggen, ware het niet dat ze haar figuur niet mee had. (en met niet meehebben, bedoel ik: “Hoe heeft zij zich in die kledij gewrongen?!”) Ik had ze al voor de match gezien. Lustig ploeterend met haar naaldhakken in de modder – ik ben haar niet voorbijgestoken, I was just loving the hilarious view. Hier en daar een enkel verzwikkend bij een foute stap en haar handtas krampachtig vasthoudend. *insert roll eyes* De hele match is ze meer bezig geweest met haar roze, glitter iPhone dan te kijken naar haar vriend.

 

Naar goede gewoonte had Sparta op het einde van de wedstrijd geen punten meer over dus was het tijd om naar de kantine te trekken. Ware het niet dat de kortgerokte walvis in de doorgang stond. Ik vroeg heel beleefd: “Excuseer, mag ik even passeren?”. Toen draaide ze zich om en zei: “Waarom zo’n haast? Jouw vriend heeft niet gewonnen. Je moet hem dus niet feliciteren! *hahaha*”. Excuuusse me? *bitch fight in the making* Maar ik heb mijn Antwerpse arrogantie de kop ingedrukt. Ik heb haar gewoon eens bekeken, gelachen en ben verder gewandeld. Het was het niet waard om daar veel woorden aan vuil te maken. (en ik wil me niet tot dat niveau verlagen..) 

Maar zo gaat het dus bijna altijd als Sparta op verplaatsing speelt. Ik weet niet uit welk gat ze komen gekropen, maar ze zijn er altijd. De hooggehakte poppemiekes die er een echte m’as-tu vu wedstrijd van maken. En ok, soms loopt er wel eens een vrouw rond waarvan ik denk: “Damn, wat ziet die er goed uit!”, toch ga ik me er niet in opjagen. Ik amuseer me evengoed in mijn casual kleren als ‘one of the guys’ en misschien nog wel veel beter dan Barbie.