Love and marriage..
Over een maand zijn De Vriend en ik twee jaar samen. Dat is natuurlijk leuk, maar op zich niet zo heel speciaal. Althans, voor ons toch niet. De laatste weken krijg ik echter steeds dezelfde vraag te horen. "Wanneer gaan jullie trouwen?" Blijkbaar begint op twee jaar samenzijn de huwelijksklok te tikken. alleen had ik dat zelf nog niet door..Wat vind ik eigenlijk van trouwen?
Voor mij is het namelijk geen must. Het is niet dat ik elke ochtend wakker word en naar De Vriend kijk in de hoop dat hij een ring van onder zijn kussen vandaan zal toveren. Toch zie ik me ooit wel getrouwd zijn - al was het maar voor de fiscale voordelen (romantic huh?). Het lijkt me gewoon fijn om op een gegeven dag De Vriend 'man' te noemen.
Het enige wat mij zo stoort, is dat er altijd zoveel toeters en bellen aan moeten hangen. Waarom altijd die koets met witte paarden? Waarom die duiven? Waarom dat 'larger than life' 100-gangen menu waarvan je toch de helft niet lust? Waarom die tafel, vol met cadeaus en bloemen? Bloemen die tijdens de huwelijksreis toch veranderen in trieste, bruine schrompeltjes. (Nota van Nikki: bij mij verandert elke plant in een triest, bruin schrompeltje..maar dit geheel terzijde!) Dan heb ik liever een doos vol met Win for Life lotjes! *krassen krassen krassen*
Als we dan toch onze 'liefde moeten bezegelen' (dear god..), dan liever met een kind dan met een hwelijk. Een huwelijk kan mislopen en verdwijnen. Een kind blijft en zal altijd een teken zijn dat je elkaar graag ziet of gezien hebt. Niet dat mijn moedergevoel de kop begint op te steken. Verre van eigenlijk..
Dus nee, we gaan nog niet trouwen. Dus nee, die ring rond mijn 'speciale vinger' wilt niets zeggen. Dus nee, je moet geen feest verwachten. Maar als het zover is, dan ben jij de eerste die het weet.
Pfew..Alle meligheid op een stokje, tijd voor iets leuks!
Wel, ik ga eerlijk zijn. I get quite emotional als ik hoor dat mensen gaan trouwen. Een huwelijksaanzoek op TV? Krop in de keel. Een huwelijk in real life? Haal de zakdoek maar al boven. Het huwelijk tussen Edward en Bella in Breaking Dawn Part I? Potje janken all ceremony long. Dus ja, het doet me wel iets zo'n huwelijk. Alleen kan ik me niet voorstellen dat ik ooit zelf zal trouwen.
Het enige wat mij zo stoort, is dat er altijd zoveel toeters en bellen aan moeten hangen. Waarom altijd die koets met witte paarden? Waarom die duiven? Waarom dat 'larger than life' 100-gangen menu waarvan je toch de helft niet lust? Waarom die tafel, vol met cadeaus en bloemen? Bloemen die tijdens de huwelijksreis toch veranderen in trieste, bruine schrompeltjes. (Nota van Nikki: bij mij verandert elke plant in een triest, bruin schrompeltje..maar dit geheel terzijde!) Dan heb ik liever een doos vol met Win for Life lotjes! *krassen krassen krassen*
Als we dan toch onze 'liefde moeten bezegelen' (dear god..), dan liever met een kind dan met een hwelijk. Een huwelijk kan mislopen en verdwijnen. Een kind blijft en zal altijd een teken zijn dat je elkaar graag ziet of gezien hebt. Niet dat mijn moedergevoel de kop begint op te steken. Verre van eigenlijk..
Dus nee, we gaan nog niet trouwen. Dus nee, die ring rond mijn 'speciale vinger' wilt niets zeggen. Dus nee, je moet geen feest verwachten. Maar als het zover is, dan ben jij de eerste die het weet.
Pfew..Alle meligheid op een stokje, tijd voor iets leuks!
Reacties
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie! :)